The three-channel video Untitled (Black Power), 2010, finds Harris exploring the social space of a local gym in Accra tracing the rituals movements of Herculean body builders performing repetitions with improvised weights fashioned out of what appear to be welded tractor gears. Captured here are intimate moments as powerful metaphors for embodied cultural hybridity. The video work borrows its title from the controversial, yet seminal 1957 travel essay by Richard Wright.
While collage has long been integral to Harris's practice, in his recent Jamestown Prison Erasure photographs, Harris undertakes a visual conversation with wall collages by prisoners who resided in a former colonial era fort, that at one time also held Kwame Nkrumah as a political prisoner prior to taking office as the first president of Ghana upon its independence as a nation in 1957. The prison collages, consisting of images of cars, women, and other objects of desire, bear an uncanny resemblance to Harris's large-scale wall collages.
As a counter point to the video piece, photographic works on paper resonance with an air of melancholy and tension, portraying beautiful landscapes of fishing communities along Ghana's coast, the shores where slave ships once moored. Untitled (Kokrobitey #3) depicts a boat on the shore line. The mast is down and hung with drying garments. Men linger on board; women, some carrying large baskets, stand nearby. The generous sun seems to light up the vivid tones of people's clothing like jewels.
As spectator and participant, Lyle Ashton Harris is insider and outsider simultaneously; exploring his personal experience in Ghana, Harris excavates the shared historical legacy of America and Africa.
Lyle Ashton Harris' s work has been exhibited internationally, including at the Guggenheim Museum, the Whitney Museum of American Art, the Corcoran Gallery of Art, the Walker Art Center, the Institute of Contemporary Arts in London, the Kunsthalle Basel, and the Centre d'Art Contemporain in Geneva. Harris participated in the 2nd International Biennial of Contemporary Art of Seville and the 52nd Venice Biennale. His work is in numerous public collections, including the Whitney Museum of American Art, the Walker Art Center, the Los Angeles County Museum of Art, and the Museum of Contemporary Art, Los Angeles.
Harris's book, Excessive Exposure: The Complete Chocolate Portraits was recently published by Gregory R. Miller & Co., and includes by introduction by Harvard scholar Henry Louis Gates, Jr., a critical essay by international curator Okwui Enwezor and an interview with American painter Chuck Close.
De New Yorkse kunstenaar Lyle Ashton Harris (1965) - bekend van zijn zelfportretten - heeft een flinke hoeveelheid tijd doorgebracht in Afrika. Sinds 2005 brengt hij een deel van elk jaar door met lesgeven in Accra, Ghana. Zijn solo-show bij Cokkie Snoei is geïnspireerd door het hedendaagse Ghana. En net als veel van zijn kunst, is het een mix van verleidelijke schoonheid en scherpe sociaal-politieke observatie.
In de drie-kanaals video Untitled (Black Power), 2010, legt Harris de rituele bewegingen van herculische bodybuilders vast, in een lokale sportschool in Accra, die bezig zijn met het uitvoeren van herhalingen met geïmproviseerde gewichten, gemaakt van wat lijkt op gelaste tractor versnellingen.
De kijker wordt niet alleen gedwongen geconfronteerd met de kracht van het zwarte lichaam, maar ook slaat hij alles gade door de lens van de kunstenaar. Het zijn intieme momenten vastgelegd als krachtige metaforen voor belichaamde culturele hybriditeit. De lichamen draaien en spannen zich terwijl er muziek speelt op de achtergrond. Het videowerk ontleent zijn titel aan het omstreden reis-essay van Richard Wright uit 1957.
Terwijl ‘collage' al lang een integraal onderdeel vormt van het werk van Harris, gaat hij in zijn recente Jamestown Prison Erasure Images, een visueel gesprek aan met de muurcollages van gevangenen die verbleven in een voormalig koloniaal fort, waarin op een bepaald moment ook Kwame Nkrumah - de eerste president van Ghana, sinds de onafhankelijkheid van 1957 - vast werd gehouden als politiek gevangene. De gevangeniscollages, bestaande uit beelden van auto's, vrouwen en andere voorwerpen van begeerte, vormen een griezelige gelijkenis met Harris zijn grootschalige muurcollages.
Harris maakte ook enkele mooie foto's van de visserijgemeenschappen langs de kust van Ghana. Dit zijn ook de stranden waar de slavenschepen lagen afgemeerd, waardoor een sfeer van dreiging door het werk heen loopt. Untitled (Kokrobitey # 3) laat een gestrande boot zien. De mast is naar beneden en behangen met was. Mannen hangen aan boord; vrouwen, sommige met grote manden, staan in de buurt. De gulle zon lijkt de levendige kleuren van de kleding van de mensen te intensiveren.
Als toeschouwer en deelnemer, is Lyle Ashton Harris insider en outsider tegelijk; door middel van het verkennen van zijn persoonlijke ervaringen in Ghana, diept Harris de gedeelde historische erfenis van Amerika en Afrika, uit.
Lyle Ashton Harris 's werk is internationaal tentoongesteld, waaronder in het Guggenheim Museum, het Whitney Museum of American Art, de Corcoran Gallery of Art, het Walker Art Center, het Institute of Contemporary Arts in Londen, de Kunsthalle Basel en in het Centre d'Art Contemporain in Genève.
Harris heeft deelgenomen aan de 2de Internationale Biënnale voor Hedendaagse Kunst van Sevilla en de 52ste Biënnale van Venetië. Zijn werk is in tal van openbare collecties opgenomen, waaronder die van het Whitney Museum of American Art, het Walker Art Center, het Los Angeles County Museum of Art en het Museum van Hedendaagse Kunst in Los Angeles.
