In 'Speak, memory' laat Nabokov een prachtig boek vol met jeugdherinneringen het licht zien. Een stortvloed van beladen beelden ontrolt zich haarscherp voor onze ogen met donderend geraas. En dat terwijl de beelden die we voor ons zien wanneer we uit het geheugen putten, geluidloos zijn.
 
In 'Mute memory' schotelt Peter Redert (Rotterdam) ons een aantal beelden voor, die in ons collectieve geheugen zijn verankerd. Denk bijvoorbeeld aan het schilderij van de verlaten vierbaansweg geschilderd vanuit het 'stand'punt van de automobilist op weg naar het zonnige zuiden.

Het is ook het standpunt van de fotograaf die als geen ander in staat is die ene seconde voor de eeuwigheid vast te leggen; het moment te 'bevriezen' in de tijd. Aan die bijzondere kwaliteit van de fotografie kan de schilder dan weer zijn unieke handschrift toevoegen; op het schilderij zien we de interpretatie van het geheugen van dat moment.

Op de schilderijen van Peter Redert zien we een verre wereld, die niet meer bestaat. We zien de interpretatie van het geheugen van een bevroren moment. De scherpte van de werkelijkheid is vervaagd bij alle reizen in de tijd en de uitstapjes akelig de uithoeken in het verleden. De realiteit waar de schilder dan weer op stuit heeft dan iets van een verrassende vondst, die je toch ook weer bekend voorkomt.

De schilderijen van Peter Redert worden laag voor laag opgebouwd. Eén laag wordt met een roller aangebracht, terwijl de volgende is geschilderd. Vervolgens wordt er weer een laag gerold. Er is sprake van een 'sandwichtechniek'. De doeken maken daardoor een doorwerkte en doorleefde indruk.  In een sneeuwlandschap lijken we met een oude winter te maken te hebben. Het doekt maakt een haast Breugheliaanse indruk mede door het vogelperspectief, dat is toegepast.