Heike Kati Barath
Paintings and sculpture
23-05-2009 - 20-06-2009
Opening: 23-05-2009 from 16:00 - 18:00
Amsterdam
Ogen in je rug voelen prikken. Op het puntje van je tong liggen. Aanspreken of niet?
Niks zeggen…
…iets willen zeggen. Willen kussen. Wegrennen. Haar eruit trekken. Nagels bijten.
Willen weten. Over de ander.
Dat is een jongen. Verstopt onder zijn slordige haardracht en plunje. Zijn portret slaat alles gade vanaf een zes vierkante meter groot doek. Naast hem, een meisje, frivool, gekust, klaar om te springen. Verwond.
Deze beelden zijn van haar: Heike Kati Barath. Vaak staat ze zelf voor ze, kijkt, taxeert hun blik. Of ze verheugt zich op het weerzien met hen, wanneer ze ze weer ziet op één van haar tentoonstellingen.
Olie, lak, acryl, piepschuim, grote oppervlakken die worden genuanceerd door de karakteristieke kwaststreek, tegenover knoopjesogen, zachte lijnen, slierten van acryl, de achtergrond in ‘soft focus’, herkenbaar omdat het lichaam niet rechthoekig is en verder het doek in zijn geheel vult, de kijker geen kans gevend eraan voorbij te lopen.
Barath werkt met zulke fijne streken op de vlakken, zodat je steeds moet checken of het meisje, of de jongen niet anders kijkt dan je denkt. Daarbij ontdek je je eigen tekortkomingen bij het waarnemen: observeren, inschatten en onthouden. Begrippen worden weer ervaringen; lossen op in een proces. Net als kinderen, leren we steeds. Ontdekken we onze naïviteit en infantiliteit.
Op deze manier openbaren zich haar schilderijen, worden verhalen, persoonlijke vertellingen, verhalen van de kijker. Heike Kati Barath’s schilderijen geven de impuls, de aanleiding, het moment, het ‘ertussen’. De mogelijkheden. Ze zijn niet zo zeer afbeelding als wel wisselwerking. Er ontstaat een ‘ik’ boven een ‘jij’. Identificatie boven vervreemding.
Feeling the stare from behind. On the tip of the tongue. Say something or not? Say nothing...
...want to say. Want to kiss. Run away. Pulling hair. Biting nails.
Wanting to know. About the other.
That's a boy. Hidden behind his unkept hair and his clothes. His portrait gazes from a six square meter canvas. Next to him, a girl, frivolous, kissed, ready to jump. Injured.
These images are from her: Heike Kati Barath. She often stands before them, looking, assessing their gaze. Or she happily reencounters the familiar faces when she sees them at one of her exhibitions.
Oil, lacquer, acrylic, foam insulation, large surfaces differentiated by their brush work, button eyes, soft lines, strings of acrylic, the background in soft focus only recognizable because the body isn't rectangular, otherwise it fills the entire canvas, leaving the viewer no chance to get by.
Barath works up such fine traits out of these planes that one has to constantly double check whether or not the girl, or the boy, is really looking the way that we think they are looking. While looking, we ourselves become aware of our own inadequate perception: observe, rate and remember. Concepts become experiences again, they dissolve into a process. Like children, we learn all over again. Discovering ourselves naive and infantile.
Thus the images open up, become stories, personal stories, viewer's stories. Heike Kati Barath's images give the impulse, the reason, the moment, the in-between. The possible. They are not so much depiction as interaction. An 'I' arises over a 'you'. Identification over disassociation.
Denis Bury, Leipzig 2009
Niks zeggen…
…iets willen zeggen. Willen kussen. Wegrennen. Haar eruit trekken. Nagels bijten.
Willen weten. Over de ander.
Dat is een jongen. Verstopt onder zijn slordige haardracht en plunje. Zijn portret slaat alles gade vanaf een zes vierkante meter groot doek. Naast hem, een meisje, frivool, gekust, klaar om te springen. Verwond.
Deze beelden zijn van haar: Heike Kati Barath. Vaak staat ze zelf voor ze, kijkt, taxeert hun blik. Of ze verheugt zich op het weerzien met hen, wanneer ze ze weer ziet op één van haar tentoonstellingen.
Olie, lak, acryl, piepschuim, grote oppervlakken die worden genuanceerd door de karakteristieke kwaststreek, tegenover knoopjesogen, zachte lijnen, slierten van acryl, de achtergrond in ‘soft focus’, herkenbaar omdat het lichaam niet rechthoekig is en verder het doek in zijn geheel vult, de kijker geen kans gevend eraan voorbij te lopen.
Barath werkt met zulke fijne streken op de vlakken, zodat je steeds moet checken of het meisje, of de jongen niet anders kijkt dan je denkt. Daarbij ontdek je je eigen tekortkomingen bij het waarnemen: observeren, inschatten en onthouden. Begrippen worden weer ervaringen; lossen op in een proces. Net als kinderen, leren we steeds. Ontdekken we onze naïviteit en infantiliteit.
Op deze manier openbaren zich haar schilderijen, worden verhalen, persoonlijke vertellingen, verhalen van de kijker. Heike Kati Barath’s schilderijen geven de impuls, de aanleiding, het moment, het ‘ertussen’. De mogelijkheden. Ze zijn niet zo zeer afbeelding als wel wisselwerking. Er ontstaat een ‘ik’ boven een ‘jij’. Identificatie boven vervreemding.
Feeling the stare from behind. On the tip of the tongue. Say something or not? Say nothing...
...want to say. Want to kiss. Run away. Pulling hair. Biting nails.
Wanting to know. About the other.
That's a boy. Hidden behind his unkept hair and his clothes. His portrait gazes from a six square meter canvas. Next to him, a girl, frivolous, kissed, ready to jump. Injured.
These images are from her: Heike Kati Barath. She often stands before them, looking, assessing their gaze. Or she happily reencounters the familiar faces when she sees them at one of her exhibitions.
Oil, lacquer, acrylic, foam insulation, large surfaces differentiated by their brush work, button eyes, soft lines, strings of acrylic, the background in soft focus only recognizable because the body isn't rectangular, otherwise it fills the entire canvas, leaving the viewer no chance to get by.
Barath works up such fine traits out of these planes that one has to constantly double check whether or not the girl, or the boy, is really looking the way that we think they are looking. While looking, we ourselves become aware of our own inadequate perception: observe, rate and remember. Concepts become experiences again, they dissolve into a process. Like children, we learn all over again. Discovering ourselves naive and infantile.
Thus the images open up, become stories, personal stories, viewer's stories. Heike Kati Barath's images give the impulse, the reason, the moment, the in-between. The possible. They are not so much depiction as interaction. An 'I' arises over a 'you'. Identification over disassociation.
Denis Bury, Leipzig 2009