Een stripclub in een lelijk gebouw in het midden van een geheel lege parkeerplaats. Een verlaten motel met een kamer vol bloed, iets wat lijkt op een lichaam onder het zwembad dekzeil en een neon met een knipperende "o", die afwisselend ‘Motel Hello' en ‘Motel Hell' laat zien.

Dit zijn slechts enkele van de sculpturen die in de tentoonstelling Dirty Pretty Things te zien zullen zijn.
Waarom bouwt Tracey Snelling zulke plekken? Hoewel altijd al aangetrokken tot de banale architectuur, waarmee de VS en het buitenland is bezaaid, is Snelling vooral geïnteresseerd in dìe plekken die mensen willen vermijden en veronachtzamen. Boekwinkels voor volwassenen, stripclubs en clandestiene motels; deze ondernemingen worden vaak aangetroffen in de slechte delen van de stad. Als je je in een dergelijke zaak binnenwaagt, kijk je mogelijk wel twee keer om je heen om ervoor te zorgen dat niemand je naar binnen ziet gaan. Het zijn locaties die verboden waren op een bepaald moment in je leven, tenzij je een nep identiteitskaart had of voldoende bravoure wist aan te wenden.
Tracey Snelling wil het liefst observeren; de rol van de voyeur innemen. Ze heeft dit altijd al willen doen. Waarom doen mensen wat ze doen, leven ze op de manier waarop zij leven en maken ze bepaalde keuzes? Hier nog aan toegevoegd is een levenslange liefde voor de cinema, variërend van de klassiekers tot B-movie horror films.

Terwijl de Amsterdamse tentoonstelling een geestig ondeugende selectie van plekken en ideeën laat zien, toont de presentatie in Rotterdam hetzelfde idee, maar met een serieuzere toon. De installatie 'Last House on the Left' is opgebouwd uit vier verschillende huizen die in bekende horrorfilms voorkomen. De buitenkant van de huizen ziet er relatief kalm en uitnodigend uit, maar wanneer je naar binnen kijkt en er de geluiden hoort, ga je anders denken. Behalve een eerbetoon aan horrorfilms, is deze installatie ook een commentaar op de afgelopen jaren in de VS, waar gruwel en geweld aanvaarde en duurzame fenomenen leken te zijn geworden. De andere sculptuur in deze tentoonstelling is een oude kruidenierswinkel uit New Orleans. Snelling's eerste bezoek aan deze stad was na de orkaan ‘Katrina'. De sculptuur verbeeldt niet alleen het drama van die overstroming en andere overstromingen die dit gebied in het verleden hebben getroffen, maar vat ook de rustige vrede waar New Orleans in lijkt te verkeren in de kraag; klaar om opnieuw te worden vrijgelaten.

Tracey Snelling (1970) woont en werkt in Oakland, Californie.
Haar werk wordt getoond door galeries in Brussel, Londen, Luzern, L. A. Miami, San Francisco en Peking

A strip club in an ugly building in the middle of an empty parking lot. A desert motel with a bloody room, something resembling a body under the swimming pool cover, and a neon sign with a flashing "o" that alternates between Motel Hello and Motel Hell. These are just a few of the sculptures in the exhibition ‘Dirty Pretty Things'.
Why does Tracey Snelling build these places? Though always attracted to the mundane architecture that litters the US and abroad, Snelling is especially interested in the places that people want to avoid and overlook. Adult bookstores, strip clubs, and clandestine motels--these businesses are often found in the bad parts of town. If you are venturing into a place like this, you might look twice to make sure no one sees you entering. These are locations that were off limits at one time in life, unless you had a fake i. d. or enough chutzpah to enter.
Tracey Snelling wants to observe, be a voyeur. This has always been of interest to her. Why do people do what they do, live the way they live, and make certain choices? Added to this is a longtime love of the cinema, ranging from the classics to B-movie horror flicks.

While the Amsterdam exhibit shows a fun, naughty selection of places and ideas, the show in Rotterdam displays the same idea with a more serious tone. The installation ‘Last House on the Left' is made up of four different houses from well-known horror films. The outsides of the houses look relatively calm and inviting, yet looking inside and hearing the sounds makes one think otherwise. A tribute to horror films, this installation also comments on the past years in the US, where horror and violence seemed to be an accepted and funded event. The other sculpture in the exhibit is an old grocery store from New Orleans. Snelling's first visit to the city was after Hurricane Katrina. The sculpture reflects not only the tragedy of that flood and other floods that hit the area in the past, but also captures the quiet peace that New Orleans seems to have, waiting to be released again.