In Kati Barath's (1966) universum bewegen zich meestal vriendelijke maar soms ook wel eens monstrueuze wezens. Nymphen en watergeesten duiken in zee of op uit de bossen. Meisjes met grote groene ogen en mannen met hertengeweien zijn er heel vanzelfsprekend.
De kleurrijke - meestal heel grote, maar een andere keer ook juist weer heel kleine schilderijen kunnen worden omschreven als fantasierijk, intuïtief, naïef, puur en onschuldig. Echter, onder het oppervlak is ook een gevoel van verlangen en seksuele agressie te bespeuren. De kinderlijke figuren van Barath staren de toeschouwer aan met een directe intensiteit. Maar achter de luchtige façade bevinden zich bodemloze diepten waar geen enkele aanwijzing van een emotionele richting te vinden is.
Kati Barath's portretten zijn doordrenkt van kleur en worden bewerkt met siliconen verf. De dikke en onregelmatige lagen geven de figuren een extra dimensie, welke in contrast staat met het gladde oppervlak van het schilderij. Dit geeft een droomachtige harmonie maar tegelijkertijd ook een verwringing.
Kati Barath maakt schilderijen die zowel verwarrend als verleidelijk zijn. Terwijl de inhoud van haar werk zowel provocatief als verstorend is, zijn de formele kwaliteiten verlokkelijk.