Als kind was Esther Janssen (Maastricht 1976) paardengek. In theorie dan, want ze zag paarden toen alleen nog maar in boeken. Bij haar eerste paardrijles echter zag ze iets dat ze in geen enkel boek was tegengekomen; hun enorme geslacht. Dit maakte een abrupt eind aan haar idylle; de droom was kapot. Zo pleegde ook Madonna verraad op het moment dat Janssen ontdekte dat ze niet echt blond was. Minder onschuldige desillusies volgden; de idee van een vrije wil, geloof in de maakbaarheid en betekenis van de mens, geloof in vooruitgang.
Inhoudelijk grijpt Janssen terug op deze momenten van ontnuchtering. Haar werk is een poging om een illusie te creÎren of een situatie te bezweren. Net als in onze wereld is - ogenschijnlijk- ook op haar computer geen plaats voor imperfectie en onvoorspelbaarheid.
In het programma Photoshop ontdekte Janssen een manier om te 'schilderen'. Maar de 'toolsí bedoeld voor fotobewerking, maken van het schilderen een heel ander proces, waardoor er nieuwe manieren ontstaan om iets weer te geven. In photoshop kun je bijvoorbeeld zien uit welke kleuren een foto werkelijk is opgebouwd; gras dat je doorgaans als groen waarneemt blijkt te bestaan uit okers en grijstinten. Esther Janssen gebruikt en overdrijft deze niet voor de hand liggende kleuren; zij vormen zelfs haar uitgangspunt. Het schilderij wordt daarna verder in lagen, in ruwe kleurvlakken opgebouwd. Met de functie 'gradient' (kleurverloop) vult ze de vlakken van licht naar donker, waardoor er een suggestie van diepte ontstaat. Vaak werkt ze in meer dan vijftig lagen tegelijk die allemaal toegankelijk blijven, waardoor ze kan blijven zoeken naar de juiste kleuren, transparantie en balans in detaillering. Dit is tegelijk ÈÈn van de wezenlijke verschillen met het ëechteí schilderen; waar je met iedere volgende laag de voorgaande laag afsluit.
Esther Janssens onderwerpen zijn huizen, speeltuinen en de aangelegde natuur omdat deze op het eerste gezicht veilig, overzichtelijk en onveranderlijk lijken. Ze vervormt er elementen in, voegt ze samen, overdrijft en maakt ze plaatsloos. Hierdoor worden het† archetypes, symbolen. Door de kleuren, de verhoudingen, het licht, het ontbreken van mensen wordt de illusie van een op het eerste oog mogelijk ideale wereld, ondermijnd.