Bloom toont de kijker een aantal flink uit de kluiten gewassen bloeiende kamerplanten in combinatie met een viertal kleinere portretten. De kamerplanten zijn gemaakt van gedessineerde stoffen; minutieuze bloemetjes met daarop aangebracht tal van applicaties. De monumentale beelden roepen herinneren op aan een vroege jeugd, waarbij je adem- en gedachteloos naar de planten in de vensterbank keek; je niet bezig was met de toekomst, maar enkel met de bloeiende pracht van je moeders' trots. We hebben het over een tijd van onbevangenheid, toen ‘het kijken' nog plaats vond op de korte afstand.
De portretten hebben een driedubbele gelaagdheid; behalve een door Wilma Kuil zelf gefotografeerd kinderportret, zijn er in de achtergrond ook nog de bloeiende plant en de bloemetjesstof te zien. De planten weerspiegelen zacht in de portretten van de kinderen. De transparante, met bloemetjes gedessineerde laag verbindt deze weerspiegeling. De portretten zijn geprint op popeline; een fijne katoenen stof die ook herinneringen aan vroeger oproept.
Wilma Kuil omschrijft haar beeldende interesse als een zoektocht naar beelden die ooit een visuele beleving waren. Zij kijkt om naar het verleden, niet vanuit een nostalgische hang naar de kindertijd maar om vat te krijgen op visuele herinneringen. Ze werkt als een archeologe, speurend naar specifieke momenten, geuren, herinneringen en beelden. Daartoe worden oude foto's ‘gescand'; minutieus afgezocht naar sporen uit het verleden en herinneringen. De aan de foto's gekoppelde visuele herinneringen keren op haar netvlies terug en worden vertaald in fraaie Vanitas werken.