Risk Hazekamp werkt voornamelijk met fotografie en video. Haar werk refereert aan verschillende cinematografische beeldtalen. Was dat in het oudere werk nog die van Hollywood, meer recente series hebben eerder een Europese connotatie; bijvoorbeeld die van de Nouvelle Vague. Door het deconstrueren - of reconstrueren - van geïdealiseerde beelden van mannelijkheid en vrouwelijkheid creëerde ze een ambivalente verschijningsvorm die tussen de geslachten instond.

Sinds haar beslissing om naar Berlijn te verhuizen, is een opmerkelijke verschuiving in haar werk waar te nemen. Kan het zijn dat Berlijn's lange traditie inzake androgynie en gender-rolspelen onder haar huid is gekropen? Niet langer zien we het strakke, inmiddels vertrouwde, Amerikaanse en Nederlandse feministische discussiekader over gender en seksualiteit, zoals dat de artistieke praktijk van eind jaren 80 beheerste. In plaats daarvan, krijgen wij de scheissegal ambiguïteit en complexiteit voorgeschoteld, die zozeer met Berlijn verbonden is.

Het opmerkelijkste voorbeeld hiervan is Hazekamp's nieuwe werk ‘Bio Drag Queens' (2007). Daarin worden we geconfronteerd met een psycho-seksuele speelse sluwheid die nieuw is. Hier poseren de als vrouw geboren drag queens in de hoerige make-up van mannen die zich als vrouw travesteren. Want uiteraard, in een draai die zeer Berlijn is, zeer ‘Viktor und Viktoria' (1933) is het allemaal double bluff. Iedereen weet dat mannen er als vrouwen kunnen uitzien en omgekeerd. Maar het is synoniem met Berlijn dat we veel ingewikkelder verbanden leggen tussen man en vrouw.

In ‘Bio Drag Queens' is de androgyne lichamelijkheid van Risk Hazekamp, de jonge James Dean in de vroegere werken, gelijk aan die van een vrouwelijke coquette. Maar de stijl van de make-up en de titel van het werk duiden zonder twijfel op een vorm van ongemak en/of vermaak. Risk Hazekamp en haar vrouwelijke metgezel hebben duidelijk geen behoefte om een sociaal geconstrueerde vrouwelijke identiteit aan te nemen.

Deze spanning tussen het biologische en het sociale vindt ook haar weerklank in andere nieuwe werken zoals "Superman" (2007). Het S-logo van de held is, in borsthaar, aangebracht op een vrouwelijke borst. Het beeld en wederom ook de titel, roepen vragen op over het eigen lichaam, hoe we daar over denken en hoe we er misschien liever uit hadden gezien. En, interessant voor Hazekamp's artistieke ontwikkeling, samen met de andere werken in de nieuwe serie, doet het dit in een meer compromisloze, faux documentary stijl, die wij met zowel de ondergrondse subculturen van Berlijn als met de Duitse kunstfotografie associëren.

Als vrouwelijkheid - wat dat ook moge betekenen - nog niet het vlees van Risk Hazekamp heeft doordrongen, dan in ieder geval wel de geschiedenis van haar nieuw woonplaats: Berlijn.

Tekst gebaseerd op een nog te verschijnen artikel van Ken Pratt.
'Risk Hazekamp - I Am Now A Mirror' in Wound issue 2, beschikbaar Januari 2008. www.woundmagazine.com