De mensen in de foto's van Romy Finke (1963 Schaesberg) kijken recht in de lens. Ze hebben iets ontwapenends intiems en toch ervaar je tegelijkertijd een bepaalde afstand tot de geportretteerden. Het unieke van het individu, dat zo kenmerkend is voor het klassieke portret, wordt door Finke in dienst gesteld van het universele.

Het gaat haar niet om de individualiteit van de persoon in kwestie, maar om de abstractie van dit begrip. Ze onderzoekt de tegenstellingen die essentieel zijn in het bestaan van de mens in het algemeen en in haar eigen bestaan in het bijzonder.

Finke stelt met haar foto's voortdurend de vraag naar de betekenis van het portret. Ze verkent de grens die ligt tussen het specifieke en het archetypische, tussen het karakteristieke en het algemene, tussen het persoonlijke en datgene wat zichtbaar is aan de buitenkant.

Sinds Finke's afstuderen aan de Jan van Eyck Academie in Maastricht deed ze mee aan tal van tentoonstellingen. In 1991 won ze de tweede prijs 'Fotografie' van de Prix de Rome. Twee jaar later nam ze de 'Aanmoedigingsprijs van de Stad Amsterdam' in ontvangst. Vanaf 1986 maakt ze portretten.