TRACEY SNELLING: I can’t forget you & KEETJE MANS: Bird Island
Wat onthullen de ruimtes die we bewonen over onze verlangens?
Zijn de gebouwen die ons omringen gebouwd om ons te troosten of om ons van streek te maken?
Met Snelling’s I can’t forget you en Mans Bird Island koppelt Cokkie Snoei twee kunstenaars die elk op hun eigen manier de materiële cultuur van woonruimtes proberen te ontraadselen. Hoewel zowel Mans als Snelling’s manier van werken eigenzinnig en onderscheidend is, zijn er enkele gedeelde thema's: beiden besteden grote zorg aan het inrichten van hun ruimten en plaatsen daar op een rake manier kleine voorwerpen in, die een schat aan culturele informatie bevatten. Toch gaan de behandelde onderwerpen veel verder dan de eenvoudige weergave van sociale scènes. De ruimtes dienen als krachtige metaforen voor veelvoorkomende aandoeningen van hun bewoners, wat Susan Sontag het 'het innerlijk decor van het lichaam' noemde; de verschillende manieren waarop de wereld zich aan je voordoet, zowel denkbeeldig als tastbaar.
De in de VS geboren kunstenaar Tracey Snelling woont in Berlijn na een groot deel van haar leven in Californië te hebben doorgebracht. Deze ruptuur, veroorzaakt door de tegengestelde verhalen vanuit de oude en de nieuwe wereld, manifesteert zich als onderliggend onderwerp in haar werken. De hier getoonde serie is gebaseerd op iconische films van Europese en Amerikaanse regisseurs, van wie de beelden diepgeworteld zijn in het gedeelde collectieve geheugen van beide continenten.
Zeven sculpturen reconstrueren beroemde filmscènes door middel van decors die tegelijk anoniem en griezelig vertrouwd aanvoelen: een goedkoop motel uit Paris, Texas, de honky-tonk nachtclub van Urban Cowboy, een stuk snelweg van de laatste ogenblikken van Easy Rider, een donker Venetiaans kanaal overspannen door een brug uit Don't Look Now of het flatgebouw van Séverine uit Belle de Jour. Net als bij de onzichtbare ‘vierde wand’ in film, bedeelt Snelling de toeschouwer de positie toe van de voyeur, die geniet van het kijken zonder gezien te worden, genietend van elk ingewikkeld detail als van een geheim dat alleen voor zijn of haar ogen is bedoeld. Ze gebruikt de fascinatie voor kleine dingen om de kijker naar binnen te trekken, speelt met culturele stereotypen en wijst ons op de wereldwijd toenemende gevoelens van xenofobie, vervreemding en sociale kilheid.
Ter vergelijking is het werk van Mans cerebraler en eigenaardiger. De kunstenaar laat naast vijf nieuwe schilderijen ook enkele kleinere tekeningen zien en verkent daarbij de wazige tussenfases: buiten en binnen, denkbeeldig en echt, troostend en verontrustend. Geïnspireerd door de volkskunst die haar bereisde ouders in haar ouderlijk huis hadden verzameld, lijkt haar stijl naïef op het eerste gezicht. Bij nader inzien zijn haar interieurs van bloemetjesbehang, weelderige planten en sierlijke meubels rijkelijk gevuld met losse lichaamsdelen. Vallende ledematen die in de lucht zweven en afgehakte hoofden die schijnbaar een spookachtig gesprek voeren. Mans privéwoningen zijn droomachtige, veranderende ruimtes, die hun muren binnenstebuiten keren en de jungle uitnodigen voor een kopje thee of een stukje gras onder een geheel overschaduwde boom verandert in een groen pluchen tapijt waarop een poes zich zalig uitspreidt.
Net als deze kat zijn er kleine ankers van intimiteit verspreid in de werken van zowel Snelling als Mans: bekende constellaties die troost bieden in een onverschillige omgeving en ons tegelijkertijd herinneren aan het feit, dat het abjecte nooit ver onder het oppervlak van de schijnbare normaliteit huist.
TRACEY SNELLING: I can’t forget you & KEETJE MANS: Bird Island
What do the spaces we inhabit reveal about our desires? Are the structures that surround us built to comfort or to unsettle?
With Snelling’s I can’t forget you and Mans’ Bird Island Cokkie Snoei pairs two artists that work on deciphering the material culture of living spaces in their own way. Even though Mans’ and Snelling’s practices are each obstinate and distinctive, there are some shared themes: both exercise great care in arranging their rooms, pointedly placing small objects that encompass a treasure of cultural meaning. Yet the topics dealt with go far beyond the simple representation of social scapes. The spaces serve as powerful metaphors for common ailments of their inhabitants, what Susan Sontag called the ‘interior décor of the body', manifestations of the world’s current state, both imaginary and tangible.
US-born artist Tracey Snelling lives in Berlin after spending much of her life in California. This brokenness, caused by the conflicting narratives of the old and the new world, manifests itself as an underlying subject in her works. The series shown here is based on iconic films by European and American directors, whose images are deeply ingrained in the shared collective memory of both continents.
Seven sculptures recreate famous film scenes through settings that feel at once anonymous and eerily familiar: a cheap motel from Paris, Texas, the honky-tonk nightclub from Urban Cowboy, a stretch of highway from the final moments of Easy Rider, a dark venetian canal spanned by a bridge from Don’t Look Now or Séverine’s apartment building from Belle de Jour. Like the invisible fourth wall of cinema, Snelling assigns the onlooker the position of the voyeur, who takes pleasure in watching without being seen, relishing in every intricate detail like a secret intended for their eyes only. She utilizes the fascination for little things to pull the viewer in, toying with cultural stereotypes and pointing to globally rising feelings of xenophobia, alienation and social coldness.
In comparison, Mans’ work is more cerebral and quirky. Showing five new paintings alongside some smaller drawings, the artist explores hazy in-between states: outside and inside, imaginary and real, comforting and disturbing. Inspired by the folk-art her well-traveled parents had collected in her childhood home, her style is naïve only at a superficial glance. On closer inspection, her interiors of flowery wall papers, lush plants and ornate furniture are cluttered with dismembered body parts. Derelict limbs floating in mid-air and severed heads seemingly engaged in ghostly conversation. Mans’ private dwellings are dreamily mutating spaces, turning their walls inside out, inviting the jungle in for a cup of tea or turning a patch of grass underneath an all overshadowing tree into a plush green carpet on which a cat blissfully sprawls.
Like this cat, small anchors of intimacy are strewn throughout the works of both Snelling and Mans: familiar constellations offering solace in an indifferent environment and at the same reminders, that the abject lurks never far beneath the surface of apparent normalcy.
Diana Weis
