De jongens op de portretten van Zuza Krajewska wonen niet thuis met hun ouders en broers en zussen, maar in een justitiële jeugdinrichting. Hoe ze daar zijn gekomen? Vanwege het niet naleven van de gedragsregels van onze samenleving. De ene sloeg iemand, de ander heeft gestolen, al sinds hij een kind was en weer een ander is een verkrachter. Als ze volwassen waren geweest, zouden ze vaak naar de gevangenis zijn gestuurd.
De portretten van Zuza Krajewska zitten vol dualiteiten. De figuren die naar ons kijken op de foto's lijken aan de ene kant - kinderlijk, onhandig en onschuldig, aan de andere kant opvallend volwassen, alsof ze het leven vol hebben meegemaakt. Hun lichamen ogen nog als die van kinderen; dunne nekken, gladde torso's gekleed in kleding die een beetje te groot is. De haarloze gezichten laten soms de snaakse glimlach van de branieschopper zien, een andere keer een grijns van samengeknepen lippen die een meedogenloze koppigheid aan het licht brengt. De ogen van een jongen in een foto schitteren van enthousiasme en levendig optimisme, vanuit een ander beeld kijkt een tiener naar ons, zijn ogen vertellen ons dat "hij alles al heeft gezien".
Elk van hen heeft kort haar, draagt soortgelijke kleding; op een of andere manier ontdoen ze zich van individuele attributen, proberen ze een deel van een groep te worden. Een roedel jonge wolven. Op deze foto's is er ook iets anders te zien; onuitgesproken solidariteit met haar helden. Krajewska, een van de beste Poolse fotografen, kijkt niet neer op haar modellen, ze veroordeelt ze niet. In plaats daarvan ziet ze haar eigen fouten, aarzelingen en angsten in hen terug. Want misschien blijven we allemaal tieners die alleen maar doen alsof ze voor altijd volwassenen zijn?
The boys in the portraits of Zuza Krajewska do not live at home with their parents and brothers and sisters, but in a juvenile detention center. How they got there? Because of non-compliance with the rules of conduct of our society. One beat up someone, an other one has been stealing, since he was a child, an other is a rapist. If they had been adults, they would have been sent to prison.
The portraits taken by Zuza Krajewska are full of dualities. The figures who look at us from the photos seem to be on one hand - childish, clumsy and innocent, on the other hand strikingly mature, as if they have experienced life. Their bodies still look like children's; thin necks, smooth torsos dressed in clothing that is a little too big. The hairless faces sometimes show the waggish smile of the clash brawler, an other time a grin of pursed lips revealing a ruthless stubbornness. The eyes of a boy in one photo sparkle with enthusiasm and lively optimism, from another image a teenager looks at us, his eyes tell us that "he has already seen everything".
Each of them has short hair, wears similar clothes; in some way they got rid of individual attributes, trying to become part of a group. A pack of young wolves.
In these photos there is also something else to see; unspoken solidarity with her heroes. Krajewska, one of the best Polish photographers, does not look down on her models, she does not judge them. Rather, she sees her own mistakes, hesitations and fears in them. Because maybe we all remain teenagers who only pretend to be adults forever?
