Language is a poor medium for communicating emotions. Intimate concepts are best conveyed by omitting the conscious mind. The cryptic title of this show “hYpnOactiVemiRrorcAve” refers to the magic love triangle that can emerge between artist, work and beholder when hidden places are touched that have no name.
Lysandre Begijn and Diana Roig share an unconditional dedication to the artistic process that feels almost anachronistic in a time where we are flooded with quickly-snapped digital images every day. Their works take time to create and it takes time to decipher them.
Roigs multi-layered abstract compositions and Begijn’s delicately balanced assemblages featuring painted masks have both been influenced, among other things, by indigenous art: the expressive use of color and the obsessive repetition of shapes and patterns exude a meditative quality that directly impacts the viewer.
Begijn's masks depicting sad, sometimes melancholic or blasé faces, are carefully arranged into tableaus with textiles, ropes and other objects. Resembling shrines or altars, these installations reference archaic religious practice, the universal need for spiritual meaning and protection. Both sacred and banal, Begijn’s work can also be read as a comment on the fetishization of objects in contemporary consumer culture.
Roig’s hypnotic paintings serve as a type of Rohrschach test: drawing in and holding the gaze, the abundance of colors, shapes and structures constantly morph into associative figures, appearing as faces, animals or entire scenes only to dissolve again. Moving away from her typically vibrant palette, Roig’s recent works are characterized by more subdued shades, dealing with the subjects of loss, trauma and healing, represented by the gradual movement from darkness to light.
Taal is een beperkt medium voor het uitdrukken van emoties. Intieme gevoelens kunnen het beste worden uitgedrukt door de bewuste geest te negeren. De cryptische titel van deze show "hYpnOactiVemiRrorcAve" verwijst naar de magische liefdesdriehoek die kan ontstaan tussen kunstenaar, werk en toeschouwer wanneer verborgen plaatsen worden geraakt die geen naam hebben.
Lysandre Begijn en Diana Roig delen een onvoorwaardelijke toewijding aan het artistieke proces dat bijna anachronistisch aanvoelt in een tijd waarin we dagelijks overspoeld worden met snel verkregen digitale beelden. Hun werk kost tijd om te maken en het kost tijd om het te ontcijferen.
De gelaagde abstracte composities van Roig en de subtiel uitgebalanceerde assemblages, resulterend in geschilderde maskers van Begijn, zijn allebei onder andere beïnvloed door de inheemse kunst: het expressieve gebruik van kleur en de obsessieve herhaling van vormen en patronen stralen een meditatieve kwaliteit uit die de kijker direct raakt.
De maskers van Begijn met droevige, soms melancholische of blasé-e gezichten, zijn met zorg samengesteld in de vorm van tableaus, bestaande uit textiel, touwen en andere voorwerpen. Haar installaties roepen herinneringen op aan heiligdommen of altaren en verwijzen naar archaïsche religieuze gebruiken, de universele behoefte aan spirituele betekenis en bescherming. Zowel waar het het heilige als het banale betreft, kan het werk van Begijn ook gelezen worden als een commentaar op de fetisjering van objecten in de hedendaagse consumptiemaatschappij.
Roigs hypnotiserende schilderijen dienen als een soort Rohrschach-test: de blik naar binnen trekken en vasthouden. De overvloed aan kleuren, vormen en structuren veranderen voortdurend in associatieve figuren, verschijnen als gezichten, dieren of hele scènes om meteen weer op te lossen. Afwijkend van haar typisch levendige palet, worden Roig's recente werken gekenmerkt door meer ingetogen tinten. Roig houdt zich bezig met onderwerpen zoals verlies, trauma en genezing, die worden gerepresenteerd door de geleidelijke beweging van duisternis naar licht.
Diana Weis
