Najaar 2016 fotografeerde Gerco de Ruijter in zuid Spanje, rond Almeria de ‘Costa Plastica’.
Het landschap wordt er bedekt door een enorme hoeveelheid plastic kassen, slechts gescheiden door wegen. Het aantrekkelijke van dit plastic is dat het rekbaar is: het kan elke vorm aannemen.
Dit in tegenstelling tot de glazen kasbouw in Nederland, die volkomen strak en rechtlijnig is.
In dit Spaanse plastic landschap ontstaat een soort tangram van in elkaar schuivende velden, met een enorme variatie in vorm, tussenvorm en textuur.
De luchtfoto’s die de Ruijter voor die tijd maakte, liggen meer en meer in strakke, gekadreerde rasters. Kijk bijvoorbeeld naar de serie ‘Almost Nature’ (2012-2015).
De Ruijter’s idee was om via de plastic kassen geleidelijk uit dat strakke stramien te raken en om meer onregelmatige vormen te ontdekken. Het gekke is dat in zijn uiteindelijke selectie toch weer de strakke compositie terug komt. Misschien omdat in die strakke vorm de onregelmatigheden juist extra opvallen?
De foto's van De Ruijter, of beter, de foto's die hij goedkeurt, onthullen een onvermoed spel van kleuren en lijnen. Het is vaak niet eenvoudig om er nog een landschap in te zien, al zijn er onmiskenbaar elementen die ernaar verwijzen. De foto's zweven tussen het herkenbare en het abstracte, zeg maar een weifeling tussen weilanden, schorren, kanaaltjes, boomtoppen, en een abstract schilderij van mondrianeske of Art Brut-achtige kwaliteit, al naar gelang de plaats waar De Ruijter zijn vlieger oplaat.
Je bekijkt ze als het beroemde gestaltplaatje: eend of haas? Bij de Ruijter betekent dat: landschap of abstractie? Of beide? Want dat is misschien wel het meest fascinerende: als toeschouwer pendel je van de ene sensatie naar de andere, en terug. Het zijn weliswaar plaatjes van de aarde, maar tegelijkertijd hebben ze zich ervan losgezongen, alsof je ter plekke je greep op de wereld verliest. Als kijker ben je letterlijk ontworteld. (uit: Peter Delpeut, Fietsen en vliegeren).
Behalve van fotografie, maakt de Ruijter ook gebruik van het medium film.‘Between Sweet and Salt’ (2018) draait over de kustlijn van Schouwen-Duiveland in acht verschillende 360 graden panorama's. Als toeschouwer verplaats je je hier letterlijk in het standpunt van de camera onder de vlieger. En hoewel je naar een stilstaand beeld kijkt, wordt door de verschuiving van het filmkader, de field recordings en de muziek de suggestie van een beweging en tijdsverloop gewekt.
Ter ere van zijn eerste tentoonstelling bij Cokkie Snoei brengt Gerco de Ruijter ‘Pompoenen’ (2017) uit, in een speciale editie van 10 stuks. Een hoop fel gekleurde, doorgedraaide pompoenen, waarvan je niet helemaal zeker weet of je naar een berg of naar een gapend gat kijkt.
