Maar in de realiteit is de traan meestal het gevolg van een complexe emotionele ervaring, die zodanig in heden en verleden zit vervlochten dat er helemaal geen simpele optelsom meer kan worden gemaakt die tot een traan leidt.

Tranen vloeien zowel bij positieve als bij negatieve gevoelens en hebben ook een functie in sociale processen al naar gelang de cultuur waarin ze worden geuit. Emotionele tranen zijn overigens alleen bij mensen bekend.

Al sinds de jaren ‘50 circuleren wereldwijd de geschilderde reproducties van het ‘huilende zigeunerjongetje', vaak gevat in een ruwe houten lijst. De schilder van deze vele tranen plengende zigeunerjongetjes, Bruno Amadio, had het concept bedacht samen met een kunsthandelaar om aan de kost te komen na de zware oorlogsjaren. Hij vond geschikte modellen in het lokale weeshuis en signeerde het werk met zijn pseudoniem Bragolin. De voor het toppunt van kitsch doorgaande huilende jongetjes hebben veel kunstenaars geïnspireerd.

In de kunst is het thema tranen/huilen sowieso al vaak verbeeld. Denk alleen al aan de huilende Magdalena uit de kruisafneming van Rogeir Van der Weyden. Of aan de ‘Crying Girl' van Roy Lichtenstein. Of aan Sam Taylor-Wood's prachtige ‘Men Crying'.

We kijken graag naar emoties met tranen op TV (de traanbuis); naar een gesluierde, weemoedige Maxima, naar ‘real life' soap sterren in de problemen op een onbewoond eiland. Of naar programma's die een emotioneel terugzien na jaren organiseren voor het oog van de camera. Of naar kandidaat zangtalenten, die zich belachelijk laten maken door een jury van deskundigen en dan publiekelijk instorten in de armen van familie.

Tranen zijn een typisch menselijk communicatiemedium. Tranen doen, of ze nu geveinsd zijn of niet, een beroep op onze aandacht: tranen vragen om een reactie, ze drukken een wens uit, een verlangen, een smeekbede. Men kan er niet onverschillig bij blijven. Vandaar het appel dat de huiolende jongens van Bragolin op ons doen.

In tegenstelling tot in het echte leven kan de toeschouwer van een schilderij natuurlijk niet troostend optreden: hij moet zijn empathie innerlijk verwerken maar kan eventueel wel zijn gevoelens van medelijden in het schilderij projecteren of zich desnoods identificeren met het afgebeelde.

Cokkie Snoei heeft 70 kunstenaars uitgedaagd om een intiem moment naar boven te halen. Als handreiking konden zij zich laten inspireren door het door Mick Jagger voor Marianne Faithfull geschreven nummer ‘As Tears Go By'. 70 Totaal verschillende ‘tranenwerken' zijn eruit gerold in een maximale maat van 50 cm x 50 cm x 50 cm. Kom. En dompel je onder in al die verschillende emoties.

De deelnemende kunstenaars zijn:

Philip Akkerman, Frances Alleblas, Gijs Assmann, Heike Kati Barath, Norbert Bisky, Merijn Bolink, Hans Citroen, Adam Colton, Lisa Couwenbergh, Noëlle Cuppens, Jimi Dams, Marco van Duyvendijk, Anneke van der Eerden, Elza Jo, Pam Emmerik, Frans Franciscus, Marliz Frencken, Milou van Ham, Koen Hauser, Femke van Heerikhuizen, Scarlett Hooft Graafland, Pieter Hugo, Anya Janssen, Jeroen Jongeleen, Gerald van der Kaap, Michael Kirkham, Paul Kooiker, Maartje Korstanje, Juul Kraijer, Anouk Kruithof, Wilma Kuil, Pieter Kusters, Daniëlle Kwaaitaal, Gyz La Rivière, Raoul de Lange, Erik van Lieshout, Axel Linderholm, Phoebe Maas, Keetje Mans, Ben Merris, Sands Murray-Wassink, Paul Nassenstein, Kim van Norren, Pim Palsgraaf, Helma Pantus, Micha Patiniott, Elena Pereira, Marisa Rappard, Peter Redert, Francisco Reina, Wouter van Riessen, Isabella Rozendaal, Zina Saro-Wiwa, Schilte & Portielje, Johanna de Schipper, Lydia Schouten, Bert Sissingh, Tracey Snelling, Lily van der Stokker, Henk Tas, Joost van den Toorn, Koen Vermeule, Eveline Visser, C. A. Wertheim, Co Westerik, Justin Wijers, Sylvie Zijlmans & Hewald Jongenelis, Maja Zomer, Bas Zoontjens en Ina van Zyl.