Kim van Norren over Sylvie Simmons: ‘Sylvie werkte meer dan drie jaar aan haar biografie over Leonard Cohen. Zij begon met schrijven rond dezelfde tijd dat ik It's a Cold and it's a broken Hallelujah schilderde. Ik ging er vanuit dat we beiden een voorliefde voor Cohens werk hadden die in de persoonlijke sfeer ontstaan moest zijn.'
Kim: ‘He has a lightness and humor to convey the heavy insights on life he has discovered either from living or from reading old texts by other poets, that I admire and appreciate deeply. I am interested in this contrast (conveying heavy content in a light form/shape). In my paintings I always paint light attractive compositions, to make the uneasy content bearable in some way...'*
Sylvie: ‘One never quite knows with Leonard Cohen whether he's being sacred or profane, talking to God or to a woman, or if, when he falls to his knees, his hat over his heart, he's flirting with the women in the front row or stopping to say a prayer. The question you really want the answer to is, does Leonard know? Was his whole life lived in that question, or has it been a search to find the answer?'*
De tentoonstelling Lover Lover Lover. A painted tribute is een ode aan het werk van Leonard Cohen, waarin, aldus Kim, hij een blik op de wereld biedt zoals ze is: met heel haar schoonheid en, even vaak, het gebrek daaraan.
Wilma Sütö over Kim van Norren **: ‘Bij de uitreiking van de Koninklijke Prijs ontmoetten wij elkaar voor het eerst. De schilderijen waren de schilder zelf voorgegaan. Als juryvoorzitter had ik gezien hoe ze moeiteloos elke ronde passeerden. Je hebt van dat werk: het trekt je overeind. ‘Kim van Norren overtuigde de jury bij een eerste oogopslag en telkens opnieuw'. Zo kwam het in het juryrapport. ‘Haar werk heeft een onmiddellijke aantrekkingskracht, maar is ook diepzinnig. Zij schildert teksten zo dat hun beeldende kwaliteit gewaagd is aan de grafische. Het werk kruipt onder de huid. Van Norren heeft zinsneden uit songs van Leonard Cohen geïsoleerd: It's a cold and it's a broken hallelujah en There is no decent place to stand in a massacre. Hoewel zij ermee aan de haal gaat, ogenschijnlijk luchtig, raakt haar vingerwijzing naar het geweld in deze wereld een open zenuw.' (...)
‘The Frontiers are my Prison is een citaat uit The Partisan, over de Tweede Wereldoorlog, een song als een monument. Van Norrens schilderijen hebben een overeenkomstige functie. Het zijn, zoals ze zegt, ‘monumenten voor een gebeurtenis', met een reikwijdte echter die afzonderlijke gebeurtenissen ontstijgt. Soms lijken de teksten te zweven voor hun abstracte achtergrond of lichten ze op als neonreclames. Ze vullen en domineren het doek. In die zin staan ze gebeiteld: als vertoon van medeleven of juist als waarschuwing tegen het tekort aan empathie, als een bijbels decreet, of vreemd illusieloos, als de vaststelling van een feit dat we maar beter onder ogen kunnen zien, zoals in een werk uit 2011, naar Jean-Paul Sartre: Les jeux sont faits.'
De tentoonstelling bij Cokkie Snoei wordt op 30 september 2012 om 16.30 uur geopend door Wilma Sütö, voorzitter Koninklijke Prijs en conservator in het Stedelijk Museum Schiedam.
Tim en Anouk Acoustic Music zullen enkele nummers van Leonard Cohen vertolken.
* Uit: e- mailwisseling tussen Kim van Norren en Sylvie Simmons, september 2012;
** Uit: ‘Een teken aan de Wand, over de schilderijen van Kim van Norren', Wilma Sütö, Mister Motley nr. 30/ Empathie
